Frustrations

Life is frustrating. This weekend has been a long exercise in frustration and difficulty although there are some bright spots. First of all, I have to learn over and over to avoid the so-called friends of mine who can't deal with me expressing my truths. Frankly, some of the people around me are narcissistic people who lack empathy for others and have their own problems that fill their lives so that they have no room for those of others, not even to listen. It's disappointing but it's really my own reaction to them that has made me upset. I've often felt that the only option is between ignoring that in other people as if it weren't true or being upset at them. There is a middle way, which is to take note of it and stay away from them when I'm upset and to remember who my true friends are (shoutout to Dan and Christina, Jon and Deborah, Karen H., etc). What I don't like also is how some of my so-called friends like to come to me when they are upset and need someone to listen but if I want to socialize or talk, they basically want to have the friendship on their own terms. This is not true of everyone, of course.

I'm also really upset that my cousin is joining the army. He hasn't signed the papers yet but basically I feel it's a death sentence--if not for his body, then for his mind. It's true that you can't make choices for other people, he has the 'right' to do it but he's doing it under condtions of manipulation--I kept asking him if the recruiter had told him of certain options and no, he hadn't. The people he's living with feel he's doing it for the wrong reasons and want him to stay there. They think he feels like he has no place, like he may have felt when he was with his mother. It seems like he doesn't understand himself and hopes that the structure will give him something. Maybe, but it sure is likely to take a lot of his humanity away. There is so much about this that makes me sick to my stomach. The way that so many people (not only my parents) see men who kill and become callous as real men. They like to see people happy in a structure and there is structured ignorance of the PTSD, the maiming, the loss of autonomy and the death, of course. How can people ignore this? Who would make the choice, maybe, if they really looked at the likely consequences (and they -are- likely). Who agrees that men and women should risk their empathy for the nation? It also kills me that if something does happen to him, there is no one, including me, who could care for him for the rest of his life. He would be homeless or a ward of the state. I wouldn't have the resources. I'm really scared for him and I love him.

On another topic that upsets me when I'm home, my father basically ignores me and seems to resent me for some reason. Maybe because I'm my mother's favorite and my brother his? I'm so disappointed, not that I ask much from him. But I think he both loves me and is repulsed by me. I just have to think that relationships are complicated and he doesn't want to think that I automatically support my mother over him, which is true. Nothing I can do about him when he is frustrated with me or doesn't want to be around me.

Basically my frustrations are from my own reacions to circumstances although I can also have some compassion for myself--these are not easy to face, regardless.

Cxu mi estos sola?

Mi parolis iomete kun mia amo en Paragvajo sed li ne respondas telefone cxi tiam. Mi tre malgxojas, cxar mi min demandas, se li estus kun alia viro. La distanco inter ni malfaciligas la rilaton, kaj mi scias, ke li ankaux sentas sin tre sola. Mi devas demandi min, se ni devus finigi la rilaton cxar ni du suferas. Mi ankaux pensas pri esti kun alia viro sed ne scias, kion mi volas. Se ni finigus la rilaton, mi sentos, ki mi min volus mortigi. Li konas min pli bone ol alia persono cxar ni kunhavis tiom da jaroj kune. Sed la fidistanco dificilegas cxion por ni.

Felicxo, kial ne?

Mi renkonas, ke mi evitas la felicxon kvankam mi studas, kion mi volas kaj tio donas al mi multajn plezurojn intelektualajn kaj sociajn sed mankas io, kio la studo neniam promesis--la felicxo. Kaj mi jam diris, ke mi evitas la felicxon. Mi konversas kun kaj auxskultas miajn geamikojn, mi trinkas kun ili, mi bone mangxas, mi studas kaj mi malrapide skribas mian disertacion. Kiam mi meditas, mi travivas plu momentojn de trankvileco kaj malgrandajn gxojojn. Mi ankaux pensas, ke mi ne min permitas, eksprimi miajn sentojn ne aktive (korpore) ne kreative. Mi volas ami, mi sentas min sola kun miaj pensajxoj kelkfoje. Paradokse eblas, ke mi bezonas pli solecon veran ol solecon socian.

Mi cxiam sentis min sola kaj mi volas sxangxi tion. Estas personoj, kiuj min amas, sed mi estas malakceptita ofte. Cxu veras por multoj da homoj? Jes, kaj veras, ke estas cxiam pli da homoj, kiuj ne akceptas vin ol la homoj, kiuj vin akceptas. Estas vero matematika. Kaj mi ja estas invitata al la festoj de miaj geamikoj ecx se mi ne cxiam iras! De kiu estas la eraro? Eble de mi sed ankaux estas la doloro de la pensmanieroj erataj, kiuj min almenas al la malfelico. Ja estas lukto pri la felicxo. Estas bone, ke versxajne neniu legos cxi tiujn pensajxetojn, sed se vi ilin legas, bonvolu komenti ion pri la pensajxetoj!

cxu eblas acxeti la bonan vivon?

Mi eksciis hodiaux, ke mi acxetas nun multajn arojn, kiujn mi ne bezonas. Sed en tiu momento, mi sentis min kiel bezonanto(n). Kial? Mi havas preskaux tion, kion mi bezonus. Sed mi malsatas por novaj travivajxoj, novaj sentoj Mi lacas, kvankam mi havas bonan vivon. Mi volas enamorigxi, renkoni samideanon, kiu samtempe estas malsamideanon. Mi tro volas eskapon de la bona vivo, kiu mi travivas. Sed mi ne volas malan travivajxon. Ho, koro mia senkoragxa, sed ne malkora!

Cxu mi pensas tro pri la sekso?

Hodiaux mi iris al restauracion kun 2 geamikoj, kaj unu el aliaj plendadis pri sia rilato "sengxena" kun alia studento. Ili unue diris, ke la rilato ne estas grava, ke ili nur fikas kaj pasas tempon de tempo al tempo. Cxar ili diris tion, sxi plendis, ke li ne havis tempon por nenio. Mi demandis, "ne ecx por sekso rapida?" La alia amiko ekdiris, "Gxon, vi estas tre seksama hundo!" Mi respondis, "Cxu vi jam pasis vintron kaltan sole?" Li estas tre vira alloga homo kaj mi pensas, ke li neniam travivis tion. Kaj vere, unuan fojon li travivis tion, kiam li deziras virinon, kiu ne volis lin. Sed li ne multe travivis solecon.

Al mi ne placxas, ke cxi tiu urbo ne havas bonan eksitantan noktvivon kaj la urbanoj ne miradas unu la alian. Cxe granda urbo, kiel Sxikago, la urbanoj dauxre miradas sin, sed Ann Arbor estas tro burgxa kaj represita, okupata urbo. Mi volas viziti alian specon de urbo por gxui la plezurojn kaj karnajn kaj spiritajn. Mi devas vojagxi al Cxicago, al mi placxus ne laci cxi tie. Cxu estas la vintro? Eble.

Succubus

Hodiaux mi forpasis la kafejo, kiam mi estas irinta hejmen. Fine mi vidis lin. Dum kelkaj semajnoj mi pensas pri li, juna viro, kiu studas la anglan kaj laboras tie. Li havas mallongajn harojn, plezuretan fikeman rideton kaj li min saludis tra la vidron. Li havas amikinon (mi kredas) sed nun mi pensas, cxu li koketas kun mi? Cxu tiu cxi estas la konfuzo de sentoj? Mi ne scias sed mi scivolas. Mi ne nur volas scii sed ankaux koni lin ;-) Se mi povus, mi publikus foton de li.

Mi pruntis la videon Incubus de la universitata biblioteko. Amiko jam diris, ke estas malbona filmo. Ne importas, mi volas vidi gxin. Cxu estas filmo terura?

Plezuretoj

Kiel esti senfara estas nomo de libro, kiun mi legis cxi tiun posttagmezon en la librobutiko. Mi min vidis en tiu libro cxar gxi estas manifesto de la senfaruloj, kaj mi ekvidis ke eble kaj ironie min helpus skribi mian disertacion. Mi volas skribi tiam, kiam mi estas tre senfara. Kiam mi estas tro okupata, mi pensas, ke mi volas skribi, sed se mi sidas antaux la komputilon, mi nenion skribas kaj mi sentas kulpe. Esti vere senfara povas esti virtuo. Kiaj homoj estas laboradictoj en cxi tiu mondo sed nun ni ne scias (ankaux senfaruloj kiel mi) kiel tranviligxu nin mem!

Mi paroladis hieraux kun mia koramiko Arnaldo, kiu logxas en Paragvaio, ke mi kolerigxis por iu stranga afero negrava kaj li diris al mi "Trankviligu vin kaj skribu vian libron!". Al mi sxajnis tio helpantajn vortojn, cxar li min bone konas kaj scias, ke mi kelkfoje koleras por iu situacio, en kiu mi sentas, ke la rajtoj de iu ne estas respektataj--sed tio ne signifas, ke mi devas cxiam ekkolerigxi. La unuaj vortoj de Arnaldo "Trankviligu vin" rajtas. Kaj mi sentas multajn de plezuretoj, kiam mi nenion faras, eksemple, kiam mi meditas, sonetoj en la cxambro ekaudigxas, la atento fortigxas senfare, ne estas unu, kiu sentas en tiu(cxi) momento.

Mi volas legi pli da libroj en esperanto. Mi vidis katalogojn de la libroservoj de UEA kaj de ELNA hieraux. Cxu estas interesa ideo aux estas ideo de eskapo de miaj respondecoj? Cxu mi forjxetas la mondon cxu la mondo forjxetas min? Mi ne scias.

Kiu ne estas voluptema en cxi tiuj tagoj vintraj de Michigan? Mi dauxre fantasias pri la sekso kun unuaj kolegoj kaj studentoj. Mi dauxre fantasias pri mikzi kaj mi volas fiki iun kun mia kaco dura. Ho, mi estas cxiesulo ;-), aux preskaux-cxiesulo. Cxu "preskaux cxiesulo" signifas same ol preskaux-cxiesulo"? Mi ne ekamas tiel, kiel mi ekamadis, kiam mi estis pli juna viro. Sed estas tre allogaj kaj fikindaj viroj cxi tie en Michigan.

Nun mi foriras por legi tekston arhxeologian por mia klaso. Malfortunaj gestudentoj! La senfaranta profesoro!